من با شانه هایی به وسعت یک دشت

تمامی درد بشر را میفهمم

چرا که به سهم خویش،

از آن توشه بر گرفته ام.

*

آدمی یکی کودک است

پا گیرد تا،

بگریزد

از خیال بگریزد

از نیمه ی خویش.

آدمی یکی کودک است

با لبهایی که واژه ی عشق بر آن

میشکوفد آبشار نرم را در زمین شرم.

آه...

آدمی معصوم است.

و مردگانش

پشت دروازه های بهشت

منتظرند.

آدمی،

سخت معصوم است.

*

شانه هایم را میخراشد تنه های خشن خلقان که چون من

جز از ماندنشان بیم نیست

دیوانگان آزادند

و بیچارگان نیز.

و آنک موج دیوانگی ست که پنجره ها را در گریز بیچارگی

میگشاید

یا نمیگشاید.

اینک خلقان!

یکیشان حتی،

خالی از وحشت ماندن ز راه،

در نیم نیست.

*

آدمی یکیست

یکی رها کز بند گریزان است

چرا که زندانی نیست،

چرا که زندانبانی نیست.

*

آدمی یکیست،

یکی رها کز بند گریزان است

چرا که زندانی نیست

چرا که زندانبانی نیست

چرا که

حتی جرمی نیست.

پس بمان

اگر فکر می کنی که رفتنت باعث شکستنم می شود...

اگر فکر می کنی که از پس رفتنت اشک می ریزم...

اگر فکر می کنی که با نبودنت لحظه هایم خالی می شوند...

اگر فکر می کنی که هر لحظه دلم برای دستان گرمت تنگ می شود...

اگر فکر می کنی که بی تو می میرم...

بسیار درست فکر کرده ای ...

خب تو که می دانی نبودنت را تاب نمی آورم...

پس بمان . . .

دل تنها

باز عشقت خیمه زد رو خونه ام

 باز یادت آتیش زد به آشیونه ام                              باز بی تو باید تنها بمونم

بیا سکوت لبهام هنوز حرمت خونه است

 پرنده دل من هنوز بی آشیونه است

                   بیا پر از امیده هنوز این دل خسته                  

 هنوز به پای چشمات پای عشقت نشسته

                 توی آسمون دنیا هرکسی ستاره داره               

چرا وقتی نوبت ماست آسمون جایی نداره

از خودم بدم اومد دوسته من

دوست معمولی :  هیچگاه نمی تواند گریه تورا ببیند.
دوست واقعی  : شانه هایش از گریه تو تر خواهد بود.
دوست معمولی :  اسم کوچک والدین تو را نمی داند.
دوست واقعی  : شاید تلفن آنها را جایی نوشته باشد.
دوست معمولی : یک جعبه شکلات برای مهمانی تو میآورد.
دوست واقعی  : زودتر به کمک تو می آید و تا دیر وقت برای تمیز کردن می ماند.
دوست معمولی :‌ از دیر تماس گرفتن تو دلگیر و ناراحت می شود.
دوست واقعی  :  می پرسد چرا نتوانستی زودتر تماس بگیری؟
دوست معمولی : دوست دارد به مشکلات تو گوش کند.
دوست واقعی  :  سعی در حل آنها میکند.
دوست معمولی : مانند یک مهمان عمل می کند و منتظر می ماند تا از او پذیرایی کنی.
دوست واقعی  : به سوی یخچال رفته و از خود پذیرایی میکند.
دوست معمولی : می پندارد که دوستی شما بعد از یک مرافعه تمام می شود.
دوست واقعی  : می داند که بعد از یک مرافعه دوستی محکمتر می شود.
دوست واقعی  : کسی است که وقتی همه تو را ترک کرده اند با تو می ماند