در نگاهم بود

در لحظه های پر از سکوت حنجره

و در احساس دور یک نفس

دور، خیلی دور، به نزدیکی همان احساس و همان نگاه

و نزدیکِ نزدیک، به دوری آن صدای پر از سکوت

اما بود

همیشه

نه در نگاه و حس و ...

در تمام وجودم که جز او نبود

دلو راحت میشه برد با دو تا خنده تُــرد

        شب و راحت میشه خوابید نفهمید , که مرد!

ولی افسوس که این کار برایم سخت است

        زندگی سوختن پروانه و بعدش شمع است

من و تو روز شبی با دل هم تا کردیم

        چون نبودیم , یاد هم در دل هم جا کردیم

شاد بودیم , نـفـهـمیــده و نا دانـسـته

        عاشق و شاعر و معشوق , نگو آهسته!

داد میزنم این عشق که دارم ای دوست

        رفتی و جدا شده روح ز تن , جز این پوست

درد دل میکنم از دوری تو با هر دوست

        دوست ندارم که نباشی , بگویم عشق اوست

ای یار کجایی که تمام بدنم تاول زد

        این پرده مخفی شب و روزم شب زد

این پرده به دست غم تو وا میشد

        رفتی و این تنگی همه در دل جا شد

کاش آن روز که رفتی خبرم می کردی

        کاش , اصلا با خود , هم سفرم می کردی

قایق طوفان زده تو دگر اینجا نیست

        رفتست از این سوی دگر دریا نیست

دریای خطر ناک , دگر آنجا نیست

        آن موج شکسته , خبر از غوغا نیست

اگر کلمه دوستت دارم قیام علیه بندهای میان من و توست


اگر کلمه دوستت دارم نمایشگر عشق خدایی من نسبت به توست

اگر کلمه دوستت دارم راضی کننده و تسکین دهنده قلبهاست

اگر کلمه دوستت دارم پایان همه جدایی هاست

اگر کلمه دوستت دارم نشانگر اشتیاق راستین من نسبت به توست

اگر کلمه دوستت دارم کلید زندان من و توست

پس با تمام وجود فریاد میزنم

دوستت دارم

امروز که محتاج تو ام جای توخالی است  فردا که می ایی به سراغم نفسی نیست  بر من نفسی نیست ، نفسی نیست  در خانه کسی نیست  نکن امروز را فردا بیا با ما که فردایی نمی ماند که از تقدیر و فال ما در این دنیا کسی چیزی نمی داند تا اینه رفتم که در آن اینه هم جز تو کسی نیست  من در پی خویشم به تو بر می خورم اما  در تو شده ام گم که به من دسترسی نیست نکن امروز را فردا دلم افتاده زیر پا  بیا ای نازنین ای یار  دلم را از زمین بردار  در این دنیای وانفسا  تویی تنها منم تنها نکن امروز را فردا ، بیا با ما ،‌ بیا تا ما  امروز که محتاج توام جای تو خالی ست فردا که میایی به سراغم نفسی نیست  در این دنیای ناهموار که می بارد به سر آوار به حال خود مرا مگذار رهایم کن از این تکرار س آن کهنه درختم که تنم غرقه ی برف است  حیثیت این باغ منم خار و خسی نیست

ژ