تقدیم به چشمهایی که در راه ماندند و دلهایی که انها را راندند .

تقدیم به اشکهایی که غررورشان شکست و عهدهایی که کسی انها را نبست.

زندگی شیبی ست و عشق سیبی ست و وای بر حال ان که در عشق پایبند نظم و ترتیبی ست.

و اما تو :

 قرار نبود ان وقت های تو جایشان را با این وقت های من عوض کنند.

قرار نبود عشق هم مانند گیلاس و بوسه و عیدی و تعتیلات تابستان اولش قشنگ باشد.

قرار نبود کسی سختش باشد بگوید دوستت دارم.

 قرار نبود کسی به هوای نشکستن دل دیگری بماند . قرار بود هر کس به هوای شکستن دل خودش بماند.

قرار نبود هر چه قرار نیست باشد. قرار تنها بر بیقراری بود و بس.

گمان نمیکنم گناه من سنگین تر از نگاه تو باشد .

اما یقین دارم که کودک دلت کمتر از پیش بهانه ی لالایی های شعر گونه ام را می گیرد.

مهم نیست.....

فقط یک چیز یاد همه بماند .

اگر اتفاقی که نباید بیفتد افتاد تنها برایت می نویسم.

خودت خواستی .

تقصیر من نبود .

زیر سایه ی امن ترین سایه بان هستی دلواپس دلواپسی های یکدیگر باشیم.