خاک را باخون دل گل ساختم...

                                    خون دل خوردم زگل دل ساختم...

                 زین سبب دل محرم راز من است...

                                    پرده عشاق غم ساز من است...

                 خاطر بی آرزو از رنج یار آسوده است...            

                                   خار خشک از منت ابر بهار آسوده است...

                 گر به دست عشق نسپاری عنان اختیار...             

                                   خاطرت از گریة بی اختیار آسوده است...

گریه کن ای قلب من دیوانه شو او میرود بعد از این با هر کس بیگانه شو او میرود گریه کن این گریه ها پایان ندارد جز تو کس در ماتمم اشکی نبارد

خاطر اور قصه ما قصه عشق و وفا بود

روزگاری هر کسی با قصه ما آشنا بود این زمان ای قلب من با داغ غمها مانده ام چون درخت

 پیر غم تنهای تنها مانده ام