صدای پای تاریکی سکوت شب را پر کرده است

صدای نمناک زنی می اید

به خیالم در سینه ای ، بغضی ترک برداشته است

هر چه بیشتر گوش می کنم کمتر میشنوم

پنداری این صدای لبریز تنهائی ، از من خیلی دور است

اما نه ..........

                   شاید خیلی نزدیک

شاید صدای سایه  احساسم باشد

به خیالم باز هم کسی با ریگی ،

                                       پیکر احساسم را نشانه گرفته است

گامهای قلبم چه رعب انگیزند

                                    ....می دود ؛ می دود ؛ می دود

دست بر صورت می کشم

اشکهایم جویباریست

من چگونه اینچنین شکستم و خود ندانستم.......؟

باد پائیزی دست نوازش بر سر درختان عریان می کشید

تا شاید غم مبهم پائیزی را که خبر از زئال انان می داد

                                                                   فراموش کنند

شاخه های خشک و بی برگ با ریتمی خشن به هر سو می رقصیدند

زمین پوشیده از برگهائی خشک و بی جان

به سختی از لابه لای این برگها نظاره گر زمینیان بود

صدای کلاغها غربت پائیزی برگها راهجی می کرد

و من در پشت پنجره ای پائیز را می نگریستم

هوای امروز دلگیرو ابری

و انسانهای امروز ابری تر از همیشه

اسمان تیره و خورشید نیز از غم پائیز لبریز است

رعد وحشیانه سینه اسمان را می درد

و اسمان با فریادی دلخراش غصه ها دز دلم جا می دهد

و حال اسمان زخم خورده می گرید و باد ناله اسمان را می پرا کند

قطرات باران بی مهابا به سوی زمینیان می شتابند

در دوردست کبوتری تنها در حال پرواز است

به خیالم از دست باران می گریزد

.....................

در دلم دلهره نمناکی بود

من از این رخوت بیخود ، نه گریان

و نه حتی به قدر سوزنی نالان

که بس ترسیده خندانم !

دل احمد، تنگ همان افسانه های کودکی مان است

که در آن ها بیارامیم دمی ، بی ترس از گرگی

چرا کآن جا بز زنگوله پا دارد هوای ما

هوای من ، هوای تو

هوای گرم مطبوعی که روح هیچ شیطان پلشتی نیز

نیارد عطرش آلودن 

تو زمونه ای که عمر عشق یه صبح تا شبه

من هنوز تو گفتن دوست دارم جا موندم

همه گفتن همه رفتن اما من

با یه دنیا آرزو جا موندم

چه روزایی که غروب شد اما باز

من در انتظار فردا موندم

                              

      

از دست عزیزان چه بگویم گله ای نیست            گر هم گله ای هست دگر حوصله ای نیست

بازی روزگار را نمی فهم

من تو را دوست دارم

تو دیگری را ...

دیگری مرا ...

و

همه ما تنهاییم.

اگر حیا اجازه می داد حرفم را رو در رو می زدم

عمری است در سایه سنگی دیوار صبوری کردم و معنای

یافتن را در طعم از دست دادن در یافتم.

گل سرخی است به نام زندگی

گل زردی است به نام غم

آینه شکسته ای است به نام قلب

طوفان سهمگینی است به نام جدائی

مروارید غلطانی است به نام اشک

فریاد بلندی است به نام آه

شهرستانی است به نام عشق

رودی است به نام محبت

این رود به آبراهی می رسد به نام وفا

این آبراهه به منجلابی می رسد به نام وداع

این دیوانگست ...

که از همه ی گلهای رز تنها به خاطر این که خار یکی از آنها در دستمان فرو رفته است متنفر باشیم .

این دیوانگیست ...

که همه ی رویا های خود را تنها به خاطر اینکه یکی از انها به حقیقت نپیوسته است رها کنیم.

این دیوانگیست ...

که امیدخود را به همه چیز از دست بدهیم ،به خاطر اینکه در زندگی با شکست مواجه شده ایم.

این دیوانگیست ...

که از تلاش و کوشش دست بکشیم به خاطر اینکه یکی از کارهایمان بی نتیجه مانده است.

این دیوانگیست...

که همه دستهایی را ش دوستی به سویمان دراز می شوند را به خاطر اینکه یکی از دوستانمان رابطه مان را زیر پا گذاشته است رد کنیم.

این دیوانگست

 که هیچ عشقی را باور نکنیم ، به خاطر اینکه در یکی از انها به ما خیانت شده است ...

این دیوانگیست ...

که همه ی شانس هارا لگد مال کنیم به خاطر اینکه در یکی از تلاشهایمان نا کام مانده ایم ..

این دیوانگیست ... 

به امید  اینکه در مسیر خود هرگز دچاراین دیوانگی ها نشویم...

 

هر ثانیه که می گذرد؛

چیزی از تو را با خود می برد.....

زمان غارتگر غریبی است؛

همه چیز را بی اجازه می برد

وتنها یک چیز را همیشه فراموش می کند؛

« حس دوست داشتن تو را »                                         

عاشق هیچ است ؛

و در راه عشق بودن بی تردید باید هیچ شد؛

زمانی که هیچ شدی بدان عاشقی.....!!!!

ای کاش جمله زیبای دوستت دارم

بی هیچ غرضی بر زبان ها جاری بود!

ای کاش از گفتن دوستت دارم

از ترس سوءتفاهم ها و غلط اندیشی ها باز نمی ایستادیم،

ای کاش محبت را بی هیچ چشمداشتی

حتی چشم داشت محبت،

به او که دوستش داریم هدیه میدادیم

ای کاش،

ای کاش...

از طرف اونی که تنهاست ،
تنها اومده ،
تنها میره ،
تنهاش میزارن ،
تنها یک آرزو داره ،
اونم اینکه تنهاش نزارن

من شکستم ،آری ! تو شکستم دادی

من غریبم !آری، تو غریبم کردی

تو مرا همچون شمع از سر جور و جفا سوزاندی

تو مرا بر در و دیوار بدی کوباندی

تو مرا از بودن  تو  مرا از من  و از ما و تو از پنجره ها ترساندی

تو مرا از فردا تو مرا از دریا ترساندی

من اسیرم !آری تو اسیرم کردی

بی خبر از باران تو کویرم کردی

من شکستم آری !تو شکستم دادی

صدای چک چک اشکهایت
را از پشت دیوار زمان می شنوم
و می شنوم که چه معصومانه
در کنج سکوت شب ‌،
برای ستاره ها
ساز دلتنگی می زنی
و من می شنوم
می شنوم هیاهوی زمانه را که
تو را از پریدن و پرکشیدن
باز می دارد آه ،
ای شکوه بی پایان
ای طنین شور انگیر
من می شنوم
به آسمان بگو
که من می شکنم !
هر آنچه تو را شکسته
و می شنوم
هر آنچه در سکوت تو نهفته

ای سرا پا همه خوبی تک و تنها به تو می اندیشم

گردنم منتظر حلقه ی دستان تو بود

لیک دیدم به دو چشم نگران

دستهای تو گذشت

همچو ابی که روان بود به سوی دگران

می خواهم تو را
                   در این شب ِ نقطه چین!
                                               تا طاعونی ترین ترانه ی من،

- از نگاه ِ هاشور خورده ی شب -
                                        در ستایش ِ نفس های تو باشد!
                                                                             به دیاری که عشق را

مصیبتی همه گیر می دانند!

                              تا طاعونی ترین ترانه ی من،
                                                                - از نگاه ِ میرْ سایه ْ ها -

مدیحه ی دست های تو باشد،
                                 آن دست ها که ایمنم می کنند
                                                                   از تند باد بی مروّت کینه

به شهری که در آن
                         گیسوی سپرده به باد را
                                                      پرچم ِ عصیانْ می دانند!

و طاعونی ترین ترانه ی من،
                              نخستینْ درود ِ ما بود،
                                                     که بدرود ِ واپسین را
                                                                           به افسانه یی مبدل کرد!●