صدای پای تاریکی سکوت شب را پر کرده است

صدای نمناک زنی می اید

به خیالم در سینه ای ، بغضی ترک برداشته است

هر چه بیشتر گوش می کنم کمتر میشنوم

پنداری این صدای لبریز تنهائی ، از من خیلی دور است

اما نه ..........

                   شاید خیلی نزدیک

شاید صدای سایه  احساسم باشد

به خیالم باز هم کسی با ریگی ،

                                       پیکر احساسم را نشانه گرفته است

گامهای قلبم چه رعب انگیزند

                                    ....می دود ؛ می دود ؛ می دود

دست بر صورت می کشم

اشکهایم جویباریست

من چگونه اینچنین شکستم و خود ندانستم.......؟

باد پائیزی دست نوازش بر سر درختان عریان می کشید

تا شاید غم مبهم پائیزی را که خبر از زئال انان می داد

                                                                   فراموش کنند

شاخه های خشک و بی برگ با ریتمی خشن به هر سو می رقصیدند

زمین پوشیده از برگهائی خشک و بی جان

به سختی از لابه لای این برگها نظاره گر زمینیان بود

صدای کلاغها غربت پائیزی برگها راهجی می کرد

و من در پشت پنجره ای پائیز را می نگریستم

هوای امروز دلگیرو ابری

و انسانهای امروز ابری تر از همیشه

اسمان تیره و خورشید نیز از غم پائیز لبریز است

رعد وحشیانه سینه اسمان را می درد

و اسمان با فریادی دلخراش غصه ها دز دلم جا می دهد

و حال اسمان زخم خورده می گرید و باد ناله اسمان را می پرا کند

قطرات باران بی مهابا به سوی زمینیان می شتابند

در دوردست کبوتری تنها در حال پرواز است

به خیالم از دست باران می گریزد

.....................

در دلم دلهره نمناکی بود

من از این رخوت بیخود ، نه گریان

و نه حتی به قدر سوزنی نالان

که بس ترسیده خندانم !

دل احمد، تنگ همان افسانه های کودکی مان است

که در آن ها بیارامیم دمی ، بی ترس از گرگی

چرا کآن جا بز زنگوله پا دارد هوای ما

هوای من ، هوای تو

هوای گرم مطبوعی که روح هیچ شیطان پلشتی نیز

نیارد عطرش آلودن 

تو زمونه ای که عمر عشق یه صبح تا شبه

من هنوز تو گفتن دوست دارم جا موندم

همه گفتن همه رفتن اما من

با یه دنیا آرزو جا موندم

چه روزایی که غروب شد اما باز

من در انتظار فردا موندم