روزگاریست که حقیقت هم لباسی از دروغ بر تن کرده است
و راست راست توی خیابان راه می رود
عشق نشسته است کنار خیابان , کلاهی کشیده بر سر و دارد گدایی می کند
و مرگ , در قالب دخترکی زیبا , گلهای رز زرد می فروشد

و زرد نشان نفرت است و من .. خسته از تکرار چنین حقیقتی !

تنها دلیلم برای نوشتن او بود

و اینک...

او دیگر نیست!

تقدیم به کسی که می دونم دوستیش تا نداره

وقـــــــــــــــــــتی مـــــــی بینمــــــــــــــــــت با دیگـــــــــــــــونی تو اوجه گریهام میخوام بــــــــــــــــــخندم

درود من به اولین کسی که نام عشق را آفرید
بنام کسی که لیلی را بسیار زیبا آفرید
به من بگوییدبدانم خدا نقش قلبش را چگونه کشید
که ما را لایق آن نقش ندید
خدا کند که ما وارثان مجنون باشیم
خدا کند که برای عشق صاحب دلی غرق خون باشیم
وای مردم باز اشتباه گرفتید
باز که سراغ حاکم و قاضی گرفتید
مرا دیگر یارای سخن گفتن با شما نیست
کاش برسد آن روزی که بدانید معنای
عشق و هوس یکی نیست