زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست

هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته بجاست

خرم آن نغمه که مردم بسپارند بیاد

من و تو
مثل قطب‏های ناهمنام
دو آهنرباییم
کاش آن‏قدر قوی بودیم
که «فاصله» برایمان
معنایی نداشت

برای همه دنیا یک نفر هستی

اما برای من همه دنیایی.

مریمه من

من خسته از غربت

تو شادی از حجرت

من تنها

من بی وح من دردم تو درمون

وای از توفریاد از تو

وای از عشق فریاداز عشق

مریمه من مریم من

مریمه پژ مرده من

مریمه من مریم من

گله پارو خوردخه من

مریمه من مریم من

فصله پاییز اومدو رفتی زدستم

مریمه من مریم من

گله پارو خوردخه من

مریمه من مریم من

مریمه من مریم من

اولین بار وقتی داشتم

تو رو تو قتبم می کاشتم

گفته بودی نمیری با هر خزونی

حالا که خزون رسیده

گله مریمی نمونده

حالا که گرمی دستاش

تنی دیگری سوزونده

خوندن همیت ترانست تنها که همیشه میخونه

تو ماله دیگرونی اینو باید خوب بدونی

چقدر دلم گرفته از دار دنیا ، یه خدا داریم که اونم مارو پاک مارو فراموش کرده نمی گه یه دلبری اون پایین پایین ها داریم که هر روز داره صدام می زنه می دونم اون صدامو می شنوه داره جوابم رو می ده این منم که نمی تونم صداش رو بشنوم ولی اون قدر صداش می کنم که بتونم صداشو بشنوم که بهم بگه هنوز واسش عزیزم مثل اون موقع ها که هنوز جایی رو زمین نداشتم

تنهایم اصیل است

 

تو چی فکر کردی خیال کردی من عاشق می مونم 

 من از این فکرای غرق ادعات خسته شدم

 واسه تو حتی دیگه شبا دعا نمی کنم

 راستشو بخوای دیگه من از دعات خسته شدم

 من شکایت تو رو به کی کنم ؟ برم کجا ؟

به خدا از دس این همه خطات خسته شدم 

 روزی صد تا غم و غصه توی قلبم می ذاری

 منم آدمم از این درد و بلات خسته شدم

 انقدر واست می میرم واسه من تب می کنی ؟

 حق دارم از این دل بی اعتنات خسته شدم

 تو خودت منو نخواستی ، من گناهی ندارم

 از دس اون چشای دور از وفات خسته شدم

 شعر و اینجوری نوشتم کسی با خبر نشه

 مثلا من از تو و خاطره هات خسته شدم
 به جون خودت قسم نه ،‌ به خدات خسته شدم

چه قدر ببخشمت من دیگه چیزی ندارم

وقتی می خواستم زندگی کنم راهم را بستند.
وقتی می خواستم به راستی سخن بگویم گفتند دروغ است.
وقتی می خواستم از عشق سخن بگویم گفتند گناه است.
وقتی می خواستم گریه کنم گفتند دیوانه است.
حال که هیچ نمی گویم می گویند عاشق است!!