ان کس که می گفت دوستم دارد عاشقی نبود که به شوق من امده باشد رهگذری بود که روی

برگهای خشک پاییزی راه می رفت صدای خش خش برگها همان اوازی بود که من گمان

 می کردم میگوید: دوستت دارم

پروانه به شمع بوسه زد و بال و پرش سوخت بیچاره از این عشق سوختن آموخت فرق

 منو پروانه در اینست پروانه پرش سوخت ولی من جگرم سوخت

با تو خاطره هایم تازه می شوند هر روز هر شب

با تو شعرهایم تازه می شوند در این سکوت دلتنگ

با تو - فقط با تو - معنا میگیرد زندگانی پوچ من

با تو - تنها با تو - می تپد نبض عاشقانه های من

تو تک نگار قصه ی  لیلی و مجنون منی

تو تک سوار قلب خسته  منی

« برای بهترین خیانت کننده به زندگی  »
 
وقتی رسیدی و به کلبه ی دلم پا گذاشتی در باورم نمی گنجیدروزی تورا درخلوتم بپذیرم. بیگانه ای بودی هم قفس شده با من.برای خود عالمی داشتی
دورترازستاره های دوردست. درسرزمینی که به روح من راهی نداشت...وناگهان ترادرروح خود
احساس کردم . درهرکلامت صدای لغزیدن بهارروی تن یخ زده ی دشت زمستانی شنیده می شد.تو بهارم شدی. بهار با تو جان گرفت. تابستان بابودن تو هست شد. پاییزچشمان هفت رنگش رااز تو گرفت وزمستان نجابت کوهستانهای پر برفش را. تو برایم فرشته ی عشق شدی ولی تو خیانت کردی و رفتی. تو قلبم را خرد کردی ووجودم را سوزاندی

« برای بهترین خیانت کننده به زندگی »