مسافر یه غریبه                    توی غربتش اسیره

            اگه دستشو نگیری          توی غصه هاش میمیره

           زیر سایه بون غربت            یه دل پر از محبت

           دل یارم که غریبه              پر اشک و آه و حسرت

           دیگه برگشتی نداره          دلایی که غصه داره

           روز و شب بیاد چشمات     چشاشو هم میذاره

           قطره اشکاش دونه دونه     میریزن به روی گونه

           میرن اگه نباشی              همشون با یه بهونه

           دستشو بگیر تو دستات     لبشو به خنده واکن

                                                یه غریبه غریبو                 بیا از غماش رها کن

یک شاخه گل مصنوعی را

در میان شاخه گلهای گلدانت

گذاشتم و برایت نوشتم

تو را دوست خواهم داشت

تا زمانی که آخرین شاخه گلت

 پژمرده شود...