تماشا کن

چنان دل کندم از دنیا

که شکلم شکل تنهاییست

ببین مرگ مرا در خویش

که مرگ من تماشایی است

مرا در اوج میخواهی

تماشا کن تماشا کن

دروغین بودم از دیروز

مرا امروز حاشا کن

در این دنیا که حتی ابر نمی گرید به حال ما

همه از من گریزانند تو هم بگذر از این تنها

در دل چراغ صوت تو روشن است!

طنین دعوت صدای تو

با زنگ مشکین صدف پیام دار تو

هر روز می خواند مرا

با جان،

بر جانی پر تلاطم و انتظار.

گفتند با نگاه، به درونش توان کشی

تا تماشا کند

طوفان بزرگ بر پا شده ز عشق.

لیک در فراق، بی نگاه

 چگونه به دعوت بخوانمش

تا بر خان بی رنگ و پیرایه ام

صدر نشین بی گمانه ی بانشان باشد